Post Description

Mijn grootste cd post tot nu toe, ik hoop dat het gelukt is. Veel luister plezier, gr. Ben

The Carpenters was een Amerikaans muziek- en zangduo in de jaren zeventig van de twintigste eeuw. Het duo bestond uit broer en zus Richard en Karen Carpenter. Ze hadden talloze hits zowel in de VS als in Europa met hun melodieuze popliedjes. Officieel heette de formatie "Carpenters", zonder het lidwoord "The" ervoor.

Richard en Karen braken echt door in 1970, met hun vertolking van Burt Bacharach's nummer "(They Long To Be) Close To You". Deze single stond vier weken op de eerste plaats in de Amerikaanse hitparades. Hun daaropvolgende single "We've Only Just Begun" behaalde de tweede positie, en werd dus de tweede grote hit voor het duo. Beide nummers stonden ook op het album "Close To You", dat een bestseller werd. De Carpenters sloten het jaar af met een kerstsingle, "Merry Christmas Darling". Dit nummer werd gedurende de jaren erna regelmatig rond Kerst uitgebracht. Een reeks van hits volgde in de jaren zeventig, waaronder "Sing", "Yesterday Once More" en "Top Of The World". Een "greatest hits" album volgde, (The Singles 1969-1973) Deze LP stond lang op de eerste plaats in zowel de VS als in Groot-Brittannië. Het werd één van de best verkochte LP's van het decennium, waarvan er alleen al in de VS meer dan zeven miljoen werden verkocht.

Om hun albums te promoten traden de Carpenters zeer veel op, zowel tijdens tournees als tijdens televisieshows. In 1973 werden ze uitgenodigd door de Amerikaanse president Richard Nixon om in het Witte Huis te spelen, waar op dat moment de West-Duitse bondskanselier Willy Brandt te gast was.

Het intensieve toerschema leidde ertoe dat het duo in '73-'74 geen tijd had om nieuw materiaal op te nemen. In plaats daarvan kozen ze ervoor om een nummer van hun album "Song For You" opnieuw uit te brengen ("I Won't Last A Day Without You"). Dit nummer behaalde de elfde plaats in de Amerikaanse hitparades. In hetzelfde jaar ('74) brachten de Carpenters een cover uit van Hank Williams' hit "Jambalaya (On the Bayou)", in een up-tempo versie. Dit werd in de VS niet als single uitgebracht, maar werd in Europa en in Japan een van hun grootste hits. Hun versie van het Marvellettes-nummer "Please Mr. Postman" werd in 1975 de laatste nummer-een-hit van het duo. Eropvolgende singles als "Only Yesterday" en "Solitaire" (geschreven door Neil Sedaka) haalden nog wel de (amerikaans/engelse)hitparades maar werden geen grote hits. De LP's die in de periode hierna werden uitgebracht lieten hetzelfde verkooppatroon zien: ze verkochten nog wel, maar de echte "verkooprecords" bleven uit. De disco-age was ingezet in de VS, en de easy listening was uit de mode.

Hoewel de echt grote hits verder uitbleven, bleef het duo zeer geliefd bij het publiek. In 1978 scoorden ze nog een kleine hit met het country-achtige nummer "Sweet, Sweet Smile". Ze brachten in datzelfde jaar in Europa opnieuw een "greatest hits"album uit, met singles uit de jaren 1974-1978. In de VS brachten ze gelijktijdig een kerstplaat uit, "A Christmas Portrait". Dit bleek een uitzondering op hun neergaande populariteit te zijn en werd een seizoenstopper. Ze bleven hun televisieshows doen in de VS en scoorden daarmee steeds nog goede kijkcijfers. In 1980 scoorden de Carpenters voor de laatste keer in de Amerikaans/Engelse hitparade met het nummer "Touch me when we're dancing" afkomstig van wat later zou blijken hun laatste studio-LP "Made in America".

Medio jaren zeventig begon het intensieve optreden en het gebrek aan vrije tijd hun tol te eisen. Karen ontwikkelde een obsessie voor haar gewicht en leed aan anorexia nervosa. Dit kwam in 1975 aan het licht toen er optredens afgezegd moesten worden vanwege oververmoeidheidsverschijnselen van de zangeres, nadat ze bij een optreden in Las Vegas was flauwgevallen tijdens het zingen van "Top Of The World". Op zijn beurt was Richard verslaafd geraakt aan methaqualon, een barbituraat. Deze gebeurtenissen leidden tot het einde van de liveoptredens van het duo in 1978.