Post Description

Een gouden regel in het recenseren is om niet gelijk te gaan schrijven nadat je een cd voor het eerst hebt beluisterd. En zeker niet als je er helemaal van overdonderd bent, of juist het tegenovergestelde; je vindt het helemaal niets. Die regel pas ik dan ook bijna altijd toe. Met dit album moest ik mijzelf bedwingen niet te gaan schrijven, wat wel ontzettend veel moeite koste. Ik was na twee luisterbeurten namelijk al helemaal overdonderd.

De band Kowai is ontstaan in 2008 wanneer Arjen Bosma en Bertran Zwijnenburg via audities de vier andere bandleden bij elkaar selecteren. In de loop van de tijd vallen hier en daar wat bandleden af en worden er weer anderen aangevuld, maar de basis van de band, Laura van Nes op zang, Bertran Zwijnenburg, Arjen Bosma, Rik Beerthuizen aan de diverse snaren en Joost Lobbes  op drums, staat nu ruim vier jaar solide overeind. De naam van de band is afgeleid van een gezamenlijke liefde van Bosma en Zwijnenburg voor Japan en betekent vrij vertaald ‘eng’ of ‘bang’. Eind 2009 verscheen de eerste demo, “Prelude”, die met gematigd enthousiasme werd ontvangen in de pers.

Om in te haken op de vorige alinea is het grappig te melden dat deze band een album eens niet begint met een prelude, wat juist zo gebruikelijk is in de gothic en symfonische metal. Vanaf minuut één worden er onderhoudende tracks gebracht waar één naam wat mij betreft centraal staat: Within Temptation. De muziek van Kowai is er mee doorspekt, maar weet tegelijkertijd een beter debuut neer te zetten dan hun grote voorbeeld. Kowai speelt het namelijk klaar om gelijk al een grote indruk achter te laten bij de luisteraar na afloop van de cd. Deze laatste regels staan mogelijk ook gelijk aan de zwakte van de composities: dit had tien jaar geleden ook gemaakt kunnen worden. Desondanks is de cd sterk, zonder ook maar één echt slecht moment.

Kowai produceert symfonische metal die in de lijn van de Nederlandse traditie staat. Want naast Within Temptation kunnen er ook gemakkelijk andere Hollandse bands als referentiekader genoemd worden. Bijvoorbeeld Epica, After Forever en Delain. Vooral de symfonische toetsen op het album doen wat denken aan die van Delain’s Martijn Westerholt. De uitstekende zang van Laura van Nes doet juist weer denken aan een jonge Sharon Den Adel (luister maar eens naar Man’s Downfall)en de vette gitaar-riffs weer aan After Forever. Er staat een aantal krachtige songs op het album die wat mij betreft echt imponeren. Één daarvan is onherroepelijk In Retrospect, wat over een refrein beschikt dat catchy en zelfs verslavend is. Het begin van The Promise is op zichzelf al indrukwekkend, maar dan volgt later de tweede stem van Laura van Nes in combinatie met de subtiele cleane zang van gitarist  Bertran Zwijnenburg en de genadeklap is een feit. Echt, mijn kippenvel weet telkens weer te exploderen.

De grunts van Bertran Zwijnenburg zijn duidelijk aanwezig op het album, maar door de productie niet op de voorgrond gezet, hetgeen naar mijn smaak uitstekend werkt. Het mooie van de grunts is ook dat deze melodieus zijn verwerkt in de muziek en een mooie aanvulling zijn in plaats van (noodzakelijk) kwaad. De theatrale orkestraties zijn op het album duidelijk aanwezig, maar nergens krijgt de bombast echt de overhand. De riffs zijn stevig en herkenbaar, maar ook deze overheersen nergens. Ook de productie van het album, in handen van Joost van den Broek en Jeffrey Revet, is vakkundig tot stand gebracht. Kortom, de balans van dit album is voorbeeldig en doordacht.

Het mag duidelijk zijn na dit betoog. Kowai heeft nu al de grootsheid van collegabands als Within Temptation, Epica, Delain en Stream Of Passion. Het geluid van deze band is onderhoudend en de composities klinken als een klok. De cd begint sterk en eindigt bijna nog beter. De zuurpruimen onder ons zullen beweren dat alles los en vast is gepikt van de genoemde voorbeelden, maar dat zal mij een rotzorg zijn. Als ik ergens voor moet gaan staan, ben ik bereid mijn reputatie met dit album op het spel te zetten. Vergeet even dat je deze muziek wellicht vaker hebt gehoord. Vergeet even dat muziek altijd maar opnieuw uitgevonden moet worden. Als dit dan gejat is, dan is het belachelijk goed gekopieerd. Ook het begeleidende artwork en het digipack is om door een ringetje te halen. Wat deze recensent ondanks de lovende woorden een volgende keer toch graag wil horen, is wat meer onderscheidingsvermogen en mijn volledige overgave volgt. I’ll Promise!


Yield (5:02) 
In Retrospect (4:01) 
Fallen Behind (3:53) 
The Promise (4:18) 
Pride (4:09) 
Man’s Downfall (3:24) 
Earth Below (3:50) 
Undisgraced (4:32) 
Ice Cold Sun (6:21)



Soms google je op de naam van een band en kom je op pagina’s van meerdere bands  met dezelfde naam. Verwarrend en vervelend, voor zowel de recensent als voor de band zelf. Want als je jezelf al niet kan onderscheiden met je naam, hoe zit het dan wel niet met de muziek? Ronduit irritant wordt het wanneer je de band hebt gevonden de band niet eens de moeite heeft genomen een stukje biografie op te nemen in de website of  op Facebook. De nekslag aan je informatiehonger geven ze je wanneer er zo’n cryptische slogan in het infogedeelte van Facebook staat, die je nieuwsgierig zou moeten maken. “Lucid Dream Music comes from the Silent Knowledge and the Superior Powers to which we’re only a means”. Pffff, Gaaaaaap. Bekijk het even.

U begrijpt het al, de informatie die ik over deze band geef is summier. En mooi dat ik geen andere wegen ga bewandelen om toch aan die voorlichting te voldoen. Zij lui, ik lui. Wat ik wel weet is dat aan de basis van deze band onherroepelijk de Italiaanse gitarist Simone Terigi staat, die in 2009 zijn collegamuzikanten bij elkaar zocht om een band te vormen die vooral muziek kon maken in de hardrockstijl. Hij vond deze muzikanten in en rondom Genua. Dit is het tweede album dat ze hebben geproduceerd, in 2011 brachten ze een debuutalbum uit genaamd “Visions From Cosmos11”.  Tot zover de met moeite verkregen informatie.

De genoemde hardrockstijl weten ze op fijne wijze te etaleren op “The Eleventh Illusion”. Regelmatig komen er connecties met de jaren 70 en 80 rock voorbij, waarbij invloeden van Rush, AC/DC, Led Zeppelin en Black Sabbath aanwezig zijn. Het draait op deze schijf echt om de gitaren en die weten de heren in diverse variaties te presenteren, van ingetogen solo’s tot vette, stuwende riffs. Een voorbeeld daarvan is bijvoorbeeld Back To Cosmos11 en Black, wat heerlijke vette gitaarsongs zijn en ik niet vaak genoeg kan beluisteren. Over het hele album gezien speelt de band nergens op veilig en het weet ondanks het ontbreken van bijvoorbeeld toetsen heel melodieus en divers te blijven. Hier en daar weet de band zelfs verrassend uit de hoek te komen, met een psychedelische of zelfs een ambiente benadering (The Pulse  Of Infinity). Over het algemeen staan er uitdagende nummers op het album, maar  sommige nummers verzanden toch in niemandsdalletjes en zijn rondweg saai, bijvoorbeeld Two Suns In The Sunrise en The Song Of The Beyond.

Zanger Alessio Calandriello van de band is echt een fenomeen. Toegeven: zijn stem moet je liggen, maar met zijn karakteristieke stembanden en dito hoge uithalen doet hij denken aan een mix van Robert Plant (Led Zeppelin), Geddy Lee (Rush) en de vele jaren zeventig zangers die nog regelmatig voorbijkomen in de arbeidsvitaminen van de Avro. Technisch is het allemaal dik in orde en ach, het accent… zet tien zangers achter de microfoon zonder Angelsaksische ondergrond en ik pik er zonder dralen een Italiaan uit. Altijd herkenbaar, maar toch heeft het zijn charme.

De productie en mastering van het album zijn van een niet bijster hoog niveau, waardoor de muziek niet overdreven gaat sprankelen. Vooral de zang krijgt af en toe een rare plek in de productie en klinkt op verschillende audiosystemen verschillend. Desalniettemin is dit een fijne cd voor de gitaarrockliefhebbers, maar stel je er op in dat je weinig progressiefs hoort in de muziek van Lucid Dream. En oh ja, rondneuzen op het web heeft niet zo heel veel zin. Had ik dat al gezegd?


The Gates Of Shadow  (0:27) 
Evolution  (5:09) 
Leave Me Alone  (5:10) 
River Drained  (6:13) 
The Lightseeker  (8:07) 
Back To Cosmos11  (5:26) 
Connections  (1:14) 
Two Suns In The Sunrise  (5:31) 
The Song Of The Beyond (Acoustic Reprise From The Future)  (2:57) 
Black  (6:58) 
The Eleventh Illusion  (6:09) 
The Pulse  Of Infinity (3:13) 
The Way Of 7M  (3:49)