Post Description

In 2010 werd er over het debuut geschreven  van de op dat moment pas 18-jarige Sarah Jarosz. De Amerikaanse was in eigen land inmiddels onthaald als een ware sensatie, maar werd in Europa compleet genegeerd. Inmiddels zijn we anderhalf jaar verder en is Sarah Jarosz 20 jaar oud. In de VS wordt al lange tijd reikhalzend uitgekeken naar haar tweede plaat, maar in Europa weet nog steeds niemand wie Sarah Jarosz is. Na haar prima debuut dreigen we daarom ook opvolger Follow Me Down te gaan missen en dat is zonde. Doodzonde zelfs. Sarah Jarosz maakt muziek die in de VS in het hier niet al te populaire hokje contemporary bluegrass wordt gestopt, maar net als op haar debuut zoekt de jonge Amerikaanse op Follow Me Down veelvuldig de grenzen van het genre op. Sarah Jarosz klonk op haar debuut al opvallend volwassen en heeft op haar tweede plaat nog een flinke volgende stap gezet. De doorleefde stem van Sarah Jarosz, die afwisselend aan die van Alison Krauss, Gillian Welch en Emmylou Harris doet denken, klinkt geen moment als de stem van een twintigjarige en ook in haar melancholieke teksten hoor je weinig terug van iemand die de tienerjaren nog maar net is ontgroeid. Dankzij het succes van haar debuut kon Sarah Jarosz zich tijdens de opnamen van Follow Me Down omringen met de crème de la crème van de Amerikaanse bluegrass en country scene. In muzikaal opzicht klinkt het dan ook allemaal fantastisch, waarbij vooral de bijdragen van de vele snarenwonders die hebben bijgedragen aan de plaat (onder wie Banjo virtuoos Bela Fleck en Dobro wonder Jerry Douglas) het water in de mond doen lopen. Het grootste deel van de plaat klinkt betrekkelijk ingetogen en geeft Sarah Jarosz in vocaal opzicht alle ruimte. Sarah Jarosz vult deze ruimte over het algemeen met heerlijk lome vocalen die enigszins mistroostig klinken, wat Follow Me Down een bijzonder geluid geeft. Net als op haar debuut wisselt Sarah Jarosz haar knap gepende eigen songs af met opvallende covers. Waar op haar debuut The Decemberists en Tom Waits op eigenzinnige wijze werden vertolkt, is het deze keer de beurt aan Bob Dylan (Ring Them Bells) en Radiohead (The Tourist); songs die Sarah Jarosz wederom op even opvallende als overtuigende wijze naar haar hand weet te zetten. Hoewel Sarah Jarosz stokoude muziek maakt, weet ze constant modern te klinken en bruggen te slaan naar omliggende genres als alt-country en folk, waardoor de muziek van Sarah Jarosz ook zeker interessant is voor een ieder die contemporary bluegrass normaal gesproken wat veel van het goede vindt. Follow Me Down is een hele knappe plaat, die het al zo goede debuut op alle fronten overtreft. Absoluut een must voor een ieder die de Amerikaanse rootsmuziek een warm hart toedraagt. 
Met dank aan de originele spotter Woody